Dܧ KONDU 

Bildigin sihirbazdi.
Patik yapardi kasla göz arasi,
Zemheride çocuklarina.
Kendi giydigi yeleginin ipinden.
Bir, penguenler üsümez bilirdim
Kutuplarda,
Bir de o.

Sanatçiydi besbelli.
Herkes,
Hayal perdesindeki yildizlara hayrandi,
Ben ona…
Mutlu kadini oynadi bir ömür boyu,
Ne yüzünde,
Ne yüreginde bahar olmayan bir adamla,
Babasi diye çocuklarinin;
Kimse anlamadi.

Melekti, aramizda dolasan.
Baskalarini düsünür sürekli,
Ve doymaktan korkardi
Çocuklarindan önce.
Sofranin ucuna usulca konar,
Ucundan ucundan yerdi tabaginin.
Bu yüzdendi en son kalkmasi da
Sofradan.

Bir defa kendisi için bir sey yapti,
Kendisiydi artik giderken.
Gülümsemesinden anladim
Dudaklarinin kenarinda kalan.
Ve kirpiklerinin ucunda,
Mutluluk sicagi bir nem.
Üç göz oda bir evi oldugu
Ilk kez girince düslerine,
Uyanmadi bir daha annem.